Seni Kimse Bİlmesin Gönlümde gizli sevdam alnımın yazısıydın Nazar ettiğin yüzün dermansız sızısıydın Yüreğin inci mercan sedefler dizisisiydin Hayalimde suretin, düşümde ninni sesin İki cihan helalim seni kimse bilmesin Adın kutsal yeminim, varlığın bende sırdır Mertliğin dile destan yıl değil yüz asırdır Öyle bir akit ki bu, can ölüme hazırdır Zulümler bu destanı harap edip silmesin Yüreğimde giz sevdam seni kimse bilmesin Özlemin zirvesinde varlığım deli aşık Talan olan bahçede ruhum asi sarmaşık Öksüz gecelerimi şefkatle saran ışık Bana bir selam gönder düşlerim gülümsesin Mahzun bakışlı sevdam, seni kimse bilmesin Ellere mahrem sırrım efsununda haklıdır Akşam yıldızlarında yeminimiz saklıdır Sende kalan gözlerim ellere yasaklıdır Tenime lisan olmuş gül kokulu nefesin Esmer gülüşlü sevdam seni kimse bilmesin Evvel kuru dal idim gül sinende yeşerdim Kendimi sende buldum aşkın sırrına erdim Kargülü ALMILA’yım, değişirsem namerdim Yeminimden dönersem bahtım bana gülmesin Yağmur yürekli sevdam seni kimse bilmesin 04.12.2006 iSTANBUL (ŞİİRKOLİK şiir yarışması 3. sü)

Sevim Yakıcı

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiirin hikayesi:     ZUHAL YILDIZINDAN: Şiir; okuyanın 'idrak ve kapasite' ölçüsünde değil, hâlin derinliğinde ele alınan bir yolculuğun gidiş şekli/yönü olmalıdır-... Yemeği, onu hiç yapmamış bir elin lisanından dinleyemeyeceğimiz gibi, şiiri de erbabı olmayana ve ona bakmayı bilemeyene dinletemez, anlatamayız.... Şair O'dur ki; kendini ilgilendirmeyenle şiiri ve duyguyu yargılama cürretinde bulunanın ölçü ve kapasitesinin peşine düşmez...Vicdandan bahseden fakat buna aykırı olan özgürlüğün sanal ortamdaki sahne arkasını da merak etmez. Bir de çiçek bahçesine benzer ki; bu bahçede kimi zaman zambak, bazen gül, papatya; bazen de zakkumları barındırır.... Zambak'ı güle tercih eden bir yüreğe bunu neden böyle yaptığını sormak, O'na giden yolda kalemden damlayanı irdelerken kelamı idam ettiğini zan etmek; bu yangı ile şiirdeki asil duygulara meftun gözleri boyama cüretine girmek ancak ve yalnız sefalet belirtisidir.... Şiir bu günü değil; özlenen, düşlenen, vuslata giden ve belki de imkansıza odaklanan yolu yazar... O'nu yakasından tutup silkelemek, ona varoluş nedenini sormak, sıkıntı ve sürûrunu inceleme gafletine düşmek O'ndan uzak olanların yapacağıdır. Necip Fazıl'ın bedeni çürüdü ancak gönlü ve ruhu; çağa değil çağlara hükmetmektedir.... Ardında bıraktığı ise yaşanmışlığını sorgulayan bir zihniyet değil, sanatı ve kaleminden doğanların ışığıdır....O kalem de çürüdü. Yazmalısın! Daha güçlü şimdi, daha dik haykırmalısın beden ötesini...